ارزیابی عملکرد سطوح آبگیر پشت بام ساختمان های مسکونی در تأمین نیاز غیرشرب ساکنین در شهرهای ساحلی کشور

به دلیل کمبود منابع آب قابل شرب و آلودگی­های زیست محیطی آبهای زیرزمینی، و همچنین افزایش میزان تقاضا از منابع آب به دلیل رشد جمعیت، بسیاری از شهرهای ایران، بویژه شهرهای ساحلی، در تأمین آب با دشواری­هایی روبرو می‌باشند. جمع‌آوری آب‌ باران از سطح پشت بام ساختمان­های مسکونی در شهرها و روستاها برای مصارف شرب و غیر شرب راه حلی عملی در کاهش بحران فزاینده تأمین آب برای شهروندان است. از آن‌جایی که سطح وسیعی از مساحت غیر قابل نفوذ شهرها را پشت بام ساختمان­های مسکونی تشکیل می‌دهد، حجم آب باران استحصالی از سطح پشت بام قابل توجه بوده و می‌تواند به عنوان یک جایگزین ارزشمند، یا یک منبع آب کمکی، باشد. در این تحقیق با شبیه­سازی سطوح آبگیر پشت بام ساختمان­های مسکونی در برنامه‌ی Matlab  برای سطح پشت بامهای 100، 200 و 300 مترمربعی  در شهرهای ساحلی رشت، گرگان، بوشهر و بندرعباس، و بر اساس آمار بارندگی روزانه به مدت 50 سال برای هر چهار شهر، به تحلیل تأمین نیاز آبی روزانه‌ی ساکنین از طریق جمع­آوری آب باران در مخازن پرداخته شد.  با توجه به نتایج این تحقیق می‌توان بیان داشت که اگر حجم مخازن و نیاز غیر شرب روزانه ساکنین بر اساس وضعیت فیزیکی ساختمان و شرایط آبشناسی محاسبه شوند، ذخیره‌سازی آب باران در مخازن به حداکثر رسیده و تعداد روزهای بیشتری برای تأمین نیاز غیر شرب ساکنین از طریق جمع‌آوری آب باران فراهم می­شود. در رشت، برای حجم مخازن بزرگ و کوچک به ترتیب در 70% و 50%  کل روزهای سال، حداقل 75%  نیازهای غیر شرب روزانه ساکنین تعیین شده قابل تأمین است. همچنین برای شهر گرگان به همان ترتیب 39% و 32% ، و برای بوشهر 15% و 11%، و برای بندرعباس 10% و 7%  کل روزهای سال قابل تأمین است.